Inhoud
- Uitleg over de grootte van schijfsectoren en het repareren van beschadigde sectoren
- Wat betekenen verschillende sectorgroottes?
- Schijfsectoren en toewijzingseenheidgrootte
- De grootte van de toewijzingseenheid van een schijf wijzigen
- Hoe slechte sectoren te repareren
- Meer informatie over schijfsectoren
Uitleg over de grootte van schijfsectoren en het repareren van beschadigde sectoren
Een sector is een afdeling met een specifieke grootte van een harde schijf, optische schijf, floppy disk, flashdrive of een ander soort opslagmedium.
Een sector kan ook worden aangeduid als een schijfsector of, minder vaak, een blok.
Wat betekenen verschillende sectorgroottes?
Elke sector neemt een fysieke locatie in op het opslagapparaat en bestaat meestal uit drie delen: de sectorkop, de foutcorrigerende code (ECC) en het gebied dat de gegevens daadwerkelijk opslaat.
Gewoonlijk kan één sector van een harde schijf of floppy disk 512 bytes aan informatie bevatten. Deze standaard is opgericht in 1956.
In de jaren zeventig werden grotere formaten zoals 1024 en 2048 bytes geïntroduceerd om grotere opslagcapaciteiten mogelijk te maken. Een sector van een optische schijf kan gewoonlijk 2048 bytes bevatten.
In 2007 begonnen fabrikanten te gebruiken Geavanceerd formaat harde schijven die tot 4096 bytes per sector opslaan om zowel de sectorgrootte te vergroten als de foutcorrectie te verbeteren. Deze standaard wordt sinds 2011 gebruikt als de nieuwe sectorgrootte voor moderne harde schijven.
Dit verschil in sectorgrootte betekent niet noodzakelijkerwijs iets over het verschil in mogelijke afmetingen tussen harde schijven en optische schijven. Meestal is het de aantal beschikbare sectoren op het station of de schijf die de capaciteit bepaalt.
Schijfsectoren en toewijzingseenheidgrootte
Bij het formatteren van een harde schijf, of u nu de basishulpmiddelen van Windows gebruikt of via een gratis schijfpartitioneringstool, kunt u een aangepaste toewijzingseenheidgrootte (AUS) definiëren. Dit vertelt het bestandssysteem in wezen wat het kleinste deel van de schijf is dat kan worden gebruikt om gegevens op te slaan.
In Windows kunt u er bijvoorbeeld voor kiezen om een harde schijf te formatteren in een van de volgende formaten: 512, 1024, 2048, 4096 of 8192 bytes of 16, 32 of 64 kilobytes.
Stel dat u een documentbestand van 1 MB (1.000.000 bytes) heeft. U kunt dit document opslaan op zoiets als een diskette die 512 bytes aan informatie in elke sector opslaat, of op een harde schijf met 4096 bytes per sector. Het maakt echt niet uit hoe groot elke sector is, maar alleen hoe groot het hele apparaat is.
Het enige verschil tussen het apparaat waarvan de toewijzingsgrootte 512 bytes is en dat van 4096 bytes (of 1024, 2048, enz.), Is dat het 1 MB-bestand over meer schijfsectoren moet worden verdeeld dan op het 4096-apparaat. Dit komt omdat 512 kleiner is dan 4096, wat betekent dat er in elke sector minder "stukjes" van het bestand kunnen voorkomen.
Als in dit voorbeeld het document van 1 MB wordt bewerkt en nu een bestand van 5 MB wordt, is dat een toename van 4 MB. Als het bestand op de schijf wordt opgeslagen met de grootte van 512 bytes aan toewijzingseenheden, worden stukjes van dat bestand van 4 MB verspreid over de harde schijf naar andere sectoren, mogelijk in sectoren die verder verwijderd zijn van de oorspronkelijke groep van sectoren die de eerste 1 bevatten MB, wat fragmentatie veroorzaakt.
Echter, met hetzelfde voorbeeld als voorheen, maar met de toewijzingseenheidgrootte van 4096 bytes, zullen minder delen van de schijf de 4 MB aan gegevens bevatten (omdat elke blokgrootte groter is), waardoor een cluster van sectoren ontstaat die dichter bij elkaar staan, het minimaliseren van de kans dat fragmentatie zal optreden.
Met andere woorden, een grotere AUS betekent over het algemeen dat bestanden waarschijnlijk dichter bij elkaar op de harde schijf blijven staan, wat op zijn beurt resulteert in snellere schijftoegang en betere algehele computerprestaties.
De grootte van de toewijzingseenheid van een schijf wijzigen
Windows XP en nieuwere Windows-besturingssystemen kunnen de fsutil commando om de clustergrootte van een bestaande harde schijf te zien. Als u dit bijvoorbeeld invoert in een opdrachtregelprogramma zoals de opdrachtprompt, wordt de clustergrootte van het station C: gevonden:
fsutil fsinfo ntfsinfo c:
Het is niet erg gebruikelijk om de standaardgrootte van de toewijzingseenheid van een schijf te wijzigen. Microsoft heeft deze tabellen met de standaardclustergroottes voor de NTFS-, FAT- en exFAT-bestandssystemen in verschillende versies van Windows. De standaard AUS is bijvoorbeeld 4 KB (4096 bytes) voor de meeste harde schijven die zijn geformatteerd met NTFS.
Als u de grootte van het datacluster voor een schijf wilt wijzigen, kan dit in Windows worden gedaan bij het formatteren van een harde schijf, maar schijfbeheerprogramma's van externe ontwikkelaars kunnen dit ook.
Hoewel het waarschijnlijk het gemakkelijkst is om de opmaaktool te gebruiken die in Windows is ingebouwd, bevat onze lijst met gratis schijfpartitioneringshulpmiddelen verschillende gratis programma's die hetzelfde kunnen doen. De meeste bieden meer opties voor eenheidsgrootte dan Windows.
Hoe slechte sectoren te repareren
Een fysiek beschadigde harde schijf betekent vaak fysiek beschadigde sectoren op de harde schijf, hoewel corruptie en andere soorten schade ook kunnen voorkomen.
Een bijzonder frustrerende sector om problemen te hebben, is de opstartsector. Wanneer deze sector problemen heeft, kan het besturingssysteem niet opstarten!
Hoewel de sectoren van een schijf beschadigd kunnen raken, is het vaak mogelijk om ze te repareren met niets meer dan een softwareprogramma. Mogelijk moet u een nieuwe harde schijf aanschaffen als er te veel slechte sectoren zijn.
Alleen omdat je een langzame computer hebt of zelfs een harde schijf die geluid maakt, wil dat nog niet zeggen dat er fysiek iets mis is met de sectoren op de schijf. Als u nog steeds denkt dat er iets mis is met een harde schijf, zelfs na het uitvoeren van tests op de harde schijf, overweeg dan om uw computer te scannen op virussen of andere probleemoplossingen te volgen.
Meer informatie over schijfsectoren
De sectoren die zich aan de buitenkant van een schijf bevinden, zijn sterker dan die dichter bij het midden, maar hebben ook een lagere bitdichtheid. Daarom heet iets zone bit opname wordt gebruikt door harde schijven.
Zone bit-opname verdeelt de schijf in verschillende zones, waarbij elke zone vervolgens in sectoren wordt verdeeld. Het resultaat is dat het buitenste deel van een schijf meer sectoren zal hebben en dus sneller kan worden benaderd dan de zones nabij het midden van de schijf.
Hulpmiddelen voor defragmentatie, zelfs gratis defragmentatiesoftware, kunnen profiteren van zonebitopname door algemeen gebruikte bestanden naar het buitenste deel van de schijf te verplaatsen voor snellere toegang. Hierdoor blijven gegevens die u minder vaak gebruikt, zoals grote archieven of video's, opgeslagen in zones die zich nabij het midden van de schijf bevinden. Het idee is om gegevens op te slaan die u het minst vaak gebruikt in delen van de schijf die langer nodig hebben om toegang te krijgen.
Meer informatie over zone-opname en de structuur van harde-schijfsectoren is te vinden bij DEW Associates Corporation.
NTFS.com heeft een geweldige bron voor geavanceerd lezen op de verschillende delen van een harde schijf, zoals de tracks, sectoren en clusters.
