Inhoud
- Hoe zit het met Plug and Play-technologie en hoe compatibel is het?
- Wat is plug-and-play?
- Geschiedenis van Plug and Play
- Plug and Play gebruiken
Hoe zit het met Plug and Play-technologie en hoe compatibel is het?
De meesten van ons vinden het vanzelfsprekend dat ze een muis of ander onderdeel kunnen aansluiten en dat het onmiddellijk werkt. Maar zoals bij de meeste dingen was dat niet altijd het geval. Terwijl u vandaag de grafische kaart van uw desktop-pc kunt verwijderen, een compatibel nieuwer model kunt omwisselen, het systeem kunt inschakelen en alles zoals normaal kunt gebruiken, decennia geleden, kan dit proces uren duren.
Moderne compatibiliteit wordt mogelijk gemaakt dankzij de ontwikkeling en wijdverbreide implementatie van Plug and Play (PnP) -technologie.
Wat is plug-and-play?
Plug and Play - niet te verwarren met Universal Plug and Play (UPnP) - is een reeks standaarden die door besturingssystemen worden gebruikt om hardwareconnectiviteit mogelijk te maken via automatische apparaatdetectie en configuratie. Vóór Plug and Play werd van gebruikers verwacht dat ze handmatig complexe instellingen zouden wijzigen (bijv. Dipswitches, jumperblokken, I / O-adressen, IRQ, DMA, enz.) Om hardware correct te laten werken. Een dergelijke handmatige configuratie is de noodoptie met Plug and Play-functionaliteit. Het kan worden ingeschakeld in het geval dat een apparaat niet wordt herkend of automatisch wordt ingeschakeld.
Geschiedenis van Plug and Play
Degenen die thuis computersystemen vanaf nul bouwden, herinneren zich misschien nog hoe slopend dergelijke beproevingen zouden kunnen zijn. Het was niet ongebruikelijk dat knutselaars hele weekenden wijden aan het installeren van hardware, het laden van firmware of software, het configureren van hardware- en BIOS-instellingen, rebooten en natuurlijk het oplossen van problemen. Dat veranderde allemaal met de komst van Plug and Play.
Plug and Play groeide als een mainstream-functie na de introductie in het Windows 95-besturingssysteem van Microsoft. Ondanks dat vergelijkbare technologie werd gebruikt in eerdere besturingssystemen, waaronder vroege Linux en macOS, heeft de snelle groei van op Windows gebaseerde computers ertoe bijgedragen dat de term "Plug and Play" universeel is geworden.
In het begin was Plug and Play verre van perfect. Het incidentele falen van apparaten om zichzelf betrouwbaar te configureren, leidde tot de term "Plug and Pray". Uiteindelijk werden industriestandaarden en geïntegreerde ID-codes opgelegd, waardoor hardware componenten beter kon identificeren en integreren. In de loop van de tijd hebben nieuwe besturingssystemen veelvoorkomende problemen aangepakt, wat resulteerde in een verbeterde en gestroomlijnde gebruikerservaring.
Plug and Play gebruiken
Om Plug and Play te laten werken, moet een systeem in drie richtingen compatibel zijn tussen het besturingssysteem, het BIOS en de Plug and Play-componenten zelf.
Het leuke van Plug and Play is dat dat allemaal onzichtbaar moet zijn voor jou als gebruiker. U sluit gewoon een nieuw apparaat aan en het begint te werken. Het besturingssysteem detecteert automatisch de wijziging en het systeem onderzoekt de informatie van de nieuwe hardware om te zien wat het is. Zodra het hardwaretype is geïdentificeerd, laadt het systeem geschikte software (apparaatstuurprogramma's genoemd) om het te laten werken. Vervolgens wijst het bronnen toe, lost het eventuele conflicten op, configureert het instellingen en stelt het andere stuurprogramma's of toepassingen van het nieuwe apparaat op de hoogte zodat alles samenwerkt. Dit alles gebeurt met minimale of eventuele betrokkenheid van gebruikers.
Sommige hardware, zoals muizen of toetsenborden, kan volledig functioneel zijn via Plug and Play.Anderen, zoals geluidskaarten of videokaarten, vereisen de installatie van de bijgeleverde software om de automatische configuratie te voltooien. Dit vereist meestal een paar klikken om het installatieproces te starten, gevolgd door een matige wachttijd tot het klaar is.
Voor sommige Plug and Play-interfaces, zoals PCI en PCI Express, moet de computer worden uitgeschakeld voordat deze wordt toegevoegd of verwijderd. Andere plug-en-play-interfaces, zoals pc-kaarten (meestal op laptops), ExpressCard (ook vaak op laptops), USB, HDMI, Firewire (IEEE 1394) en Thunderbolt, zorgen voor toevoeging en verwijdering terwijl het systeem actief is— wordt vaak 'hot-swapping' genoemd.
De algemene regel voor interne Plug and Play-componenten is dat ze alleen mogen worden geïnstalleerd of verwijderd wanneer een computer is uitgeschakeld. Externe Plug and Play-apparaten kunnen op elk moment worden geïnstalleerd of verwijderd. Het wordt aanbevolen om de systemen van het systeem te gebruiken Veilig hardware verwijderen voorzien zijn van (Uitwerpen in macOS- en Linux-apparaten) wanneer u een extern apparaat loskoppelt terwijl een computer nog aan staat.
